Semana Santa czyli Wielkanoc po Hiszpańsku

Wielki Tydzień
Pamiątka Męki i Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa…
Czas skupienia, zadumy. 

Poprzedzany i trwający przez Wielki Post

 jest to czas wyrzeczeń, wyciszenia. 

Czas gdy rozmyślamy nad naszym życiem, 

nad śmiercią nad sensem istnienia…

Całkiem inaczej wyglądają obchody Wielkiego Tygodnia w Hiszpanii

 

Tutaj sacrum miesza się z profanum, 

historyczne rekonstrukcje przeplatają się z autentycznymi emocjami. 

Starsze panie w czarnych mantylkach idą w jednej procesji 

z młodzieńcami skubiącymi swobodnie pestki słonecznika. 

Zamknięte są urzędy i część firm prywatnych. 

Za to bary notują największą sprzedaż i utarg w całym roku

A co najdziwniejsze każdy przypadkowo spotkany Hiszpan odpowie, 

że jest katolikiem a Semana Santa to najważniejsze dla niego święto

Semana Santa to długie, wyczerpujące, nawet kilkunastogodzinne procesje. 

Ale nie są to po prostu tłumy ludzi idące z jednego punktu do drugiego. 

To coś znacznie więcej: to również muzyka, sztuka, tradycja, emocje i zapach kadzidła.

 Niezależnie od wyznania, obchody Wielkiego Tygodnia nie pozostawiają nikogo obojętnym. Niegdyś gdy jeszcze mieszkałam w Hiszpanii prowadziłam długie dysputy z Hiszpanami na temat sensu i znaczenia ZMARTWYCHWSTANIA Pana Jezusa.

 Buntowałam się wewnętrznie na procesje,

 których kolejne stacje zatrzymywały się przy drzwiach baru. 

W tym roku spędziłam po raz pierwszy,

 Wielki Tydzień w mojej ukochanej Andaluzji i po raz pierwszy oglądałam

 ten spektakl oczyma turystki a nie mieszkanki małej hiszpańskiej wioski.

Począwszy od Niedzieli Palmowej, do Niedzieli Rezurekcyjnej,

 każdego dnia, różnymi trasami, w zależności od lokalizacji kościoła danego bractwa, 

zobaczyć możemy wiele procesji. 

Te bractwa, których kościoły znajdują się w pobliżu katedry, 

odbywają procesję w nie więcej niż kilka godzin. 

Są i jednak takie bractwa, jak choćby słynnej w całej Sewilli Macareny,

 której przemarsz trwa kilkanaście godzin. 

Bractwo Macareny, każdego roku o 00:30 w Wielki Piątek opuszcza swoją bazylikę, 

by wrócić do niej dopiero o godzinie 14:00.

Oczywiście całkiem inaczej wyglądają pochody w wielkiej Sewilli a całkiem inaczej w małej wiosce ale jednego czego możecie być w 100% pewni to tego, że nawet w najmniejszej wiosce takowe procesje się odbędą a każda z nich ma ściśle określony przebieg i porządek 

Procesje organizowane są przez bractwa (Hermandades y Cofradias de Penitencia),

 stowarzyszenia świeckich katolików 

powołane w celu publicznego wykonywania praktyk religijnych.

 Poza przygotowaniem wielkopostnych uroczystości

 i innych obrzędów kościelnych,

 bractwa zajmują się działalnością charytatywną i społeczną. 

Często opiekują się własną kaplicą, 

inne działają przy parafiach. 

Członkiem bractwa może zostać każda ochrzczona osoba, 

ale zdarzają się wewnętrzne ograniczenia dotyczące udziału w procesji

 (często nie wolno w nich brać udziału kobietom).

 Wybór swojego bractwa Hiszpanie uzależniają głównie

 od tradycji rodzinnej i miejsca zamieszkania. 

Stowarzyszenia korzeniami sięgają średniowiecza

 i liczą nieraz po kilka tysięcy osób. 

Tylko w Andaluzji w wielkotygodniowych procesjach bierze udział ok. 100 tys. nazarenos, 

czyli członków różnych bractw. Nazarenos,  

zwani także capirotes, 

podczas procesji wcielają się w role pokutników

 żałujących za złe uczynki popełnione w czasie całego roku.

Maszerują odziani w długie szaty (każdego roku są innego koloru), przewiązane paskiem wykonanym z  trawy. Na głowie noszą spiczaste czapy-kaptury, całkowicie zasłaniające twarz, z niewielkimi tylko otworami na oczy. Ten tradycyjny strój zwany sanbenito również wywodzi się ze  średniowiecza. W ten sposób ubierani byli nieszczęśnicy skazani przez Świętą Inkwizycję.

Każde z bractw posiada charakterystyczny dla siebie kolor szat i bierze udział w odpowiednim dniu Wielkiego Tygodnia maszerując w otoczeniu konkretnej platformy. Przygotowanie do obchodów Semana Santa jest dla nich nieraz najważniejszym wydarzeniem w roku, którym żyją i do którego przygotowują się niekiedy przez wszystkie dni w kalendarzu. W bractwach, do których przynależność rozpoczyna się będąc małym dzieckiem panuje swoista hierarchia.

 

Z reguły dłuższy staż oznacza przemarsz w bliższej odległości od świętych figur.

 Przynależność do bractwa stanowi poważne obciążenie dla budżetu jego członków.

 To nie tylko zaangażowanie swojego czasu, 

ale także wydatek kilkuset euro na odpowiedni strój 

oraz opłaty związane z działalnością Cofradías.

Początek procesji wyznacza drewniany krzyż, tzw. Cruz de Guía – krzyż przewodni.

 

 Za krzyżem w milczeniu maszerują zakapturzeni nazarenos, trzymając w ręku długie świece. Są to członkowie bractwa, którzy towarzyszą w anonimowości swoim figurom.
Następnie idą ministranci, bezpośrednio poprzedzający platformy ze świętymi figurami. Na końcu podąża orkiestra, 

czasem także pokutnicy – członkowie bractwa niosący mniejsze krzyże,

 również w kapturach ale już nie spiczastych i najczęściej wędrują na boso.

 Są to tzw. penitentes powierzający swoją drogę z kościoła do katedry i z powrotem

 jakiemuś konkretnemu celowi, jak prośba o uleczenie, 

czy choćby powodzenie w najbliższych egzaminach.

Najbardziej widowiskowym elementem procesji są platformy-ołtarze,

 czy sceny rodzajowe tzw. pasos. 

Niektóre z nich pochodzą jeszcze z XVII wieku,

 ważą od 200 do 2000 kilogramów

 i noszone są na barkach mężczyzn- od 20 do nawet 56 na jednej zmianie

Mężczyźni ci, zwani costaleros, 

są zwykle niewidoczni, 

ponieważ znajdują się pod platformami i materiałem je okrywającymi. 

Jedyną okazją do zobaczenia los costaleros jest moment procesji,

 w których dochodzi do wymiany noszących platformy.

W procesji niesionych jest od jednego do trzech pasos (najczęściej 2),

 w następującej kolejności: najpierw wybrana scena biblijna, 

np. ostatnia wieczerza czy modlitwa w ogrodzie oliwnym (misterio); 

następnie postać Chrystusa, najczęściej niosącego krzyż; 

na końcu Matki Boskiej (dolorosa).

Kiedyś ten czas nasycony był dla mnie tęsknotą za domem, 

za naszymi - polskimi tradycjami, obchodami... 

Za Triduum Paschalnym, za święconką,

za śniadaniem w rodzinnym gronie...
Wszystko we mnie buntowało się za 

tłumem ludzi z piwem w jednej dłoni i papierosem w drugiej 

podążającym w procesji tuż za figurą ukrzyżowanego Chrystusa 

W tym roku oglądałam procesje jak widz przedstawienie 

bez religijnych emocji, uprzedzeń, 

nastawiona głównie na obserwację, fotografowanie..

Nie probowałam zrozumieć obcej dla mnie formy 

świętowania

Nie siliłam się na wytłumaczenie sensu tych procesji

 ponieważ tkwi on w duszy każdego z jej aktywnych uczestników. 

To przede wszystkim tradycja przekazywana

 w niektórych hiszpańskich rodzinach z pokolenia na pokolenie. 

Dziedzictwo kulturowe znacznie głębsze i silniejsze niż korrida czy flamenco.

srebro i biel czyli ślubny exploding box

Witajcie po długiej przerwie

Wiosna to czas gdy wszystko budzi się do życia 

motylki fruwają

serce zaczyna szybciej bić

a w wielu Kościołach rozbrzmiewa marsz weselny

W mojej pracowni trwa istna "imprezowa" rywalizacja
Komunia i Ślub 

zdecydowanie przodują przed wszystkimi 

urodzinami, rocznicami, chrztami :) 

a najwięcej powstaje exploding boxów 

Wiec nie zdziwi Was  zapewne fakt, 

że na dzisiejszą inspirację wybrałam 

srebrno-biały exploding box 

dla zakochanej pary płetwonurków ;-))) 

Nowe na naszych półkach kwadraty z przeszyciami 

sprawiły, że wnętrze jest delikatnie i bez przepychu

 a elegancji nadała mu koronka 

Na zewnętrznych ściankach także umieściłam 

ślubne motywy 

a to wszystko za sprawą wykrojników 

- obrączki
- napis "Młodej Parze"

które sprawiły, że chłód srebra 

zmienił się w dostojną elegancję 

Jak zawsze użyłam moich ulubionych wykrojników 

listków tattered 

sprawdzają się rewelacyjnie w każdej pracy

Wszystkie wykrojniki a także
srebrny papier

znajdziecie na naszych sklepowych półkach  

Znajdziecie tam także
- bazę pod exploding box

to dla tych, którzy nie chcą męczyć się z obliczaniem i docinaniem ;-))) 

To tyle na dziś
Przesyłam Wam gorące pozdrowienia
licząc na to, że aura za oknem zechce mi w tym dopomóc ;-)))

gdy odchodzi jedna z nas...

Przez lata blogowania w moim życiu pojawiło się wiele osób... 

Niektóre z nich stały się bliskie...

wyszły z wirtualnych ścian - zamieszkały w sercu

Niektórych osób nie poznałam osobiście a mimo to 

na ich blogach czuję się jak "w domu"

odnajduję cząstkę swoich marzeń, obaw, problemów 

radości i smutków, które są mi równie bliskie 

jak te rzeczywiste... 

Niektóre z tych blogów zamilkły...

zaglądam na nie czasem z nadzieją, 

że może po długiej przerwie pojawi się jakiś wpis

kilka zdań, piękne zdjęcia...
(Jomo, Snow, Chopiniada)

Są też takie blogi, które zamilkły na zawsze...

Moje kartki rodzą się w sercu...

powstają gdy słyszę/czytam 

dla kogo, z jakiej okazji... 

Ta narodziła się w moim sercu 

dokładnie w chwili gdy przeczytałam wiersz... 

ale stworzenie jej było niezwykle trudne... 

to była chyba najtrudniejsza kartka jaka powstała... 

No bo jak w jednej kartce wyrazić...

"Dziękuję za to, że byłaś 

tak bardzo mi przykro, że  już Cię nie ma"

8 kwietnia 2017 roku

pewna blogerka, pewien blog....

"Pamięci Damy Kier Małgosi Trembilskiej"

 Małgosiu, Damo z sercem w herbie! 

Już po niebiańskich kroczysz łąkach... 

Czy kiedyś zza chmur na dół zerkniesz, 

liścik nam wyślesz przez skowronka? 

Dzieliłaś z nami śmiech i smutek, 

bawiłaś się, tworzyłaś chętnie, 

byłaś dla zwierząt dobrym duchem, 

zawsze im pomagałaś pięknie. 

Kochałaś wolność i zawzięcie 

walczyłaś o nią - jak należy; 

teraz już zawsze wolna będziesz, 

nikt Ci wolności nie zabierze. 

W każdym momencie byłaś sobą, 

lojalną, dobrą, naszą Damą. 

Czy zdrowa byłaś, czy w chorobie, 

nie dałaś się trudnościom złamać. 

Małgosiu, Damo z sercem w herbie, 

gdy będziesz na niebiańskich łąkach, 

prosimy, czasem na nas zerknij, 

wyślij nam liścik przez skowronka...

                                                                                                     autor Ninka

Małgosia Trembilskia

 działaczka opozycji,  

matka solidarności szczecińskiej

 więziona i internowana,

osoba godna, niezwykłe szlachetna, 

Dla nas...

 po prostu Dama Kier 

mądra, ciepła, serdeczna, ciut ironiczna

zawsze pogodna i radosna

Kociomama 

z sercem otwartym dla zwierząt wszelakich, 

zawsze chętna do pomocy...

...

Kura z naszego Kurnika

  I właśnie na zamówienie Kur 

powstał ten wyjątkowy komplet

 kartka składak z pudełkiem

Nie, nie pożegnalny

raczej...

podziękowanie i wyraz pamięci

Moje kartki powstają w sercu... 

ale tym razem ta w sercu powstała od razu

ale ta z papieru...

Nie znałam osobiście Damy Kier...

a jednak oczy wciąż zachodziły mi łzami... 

tak ciężko było tworzyć... 

Wierzę... prawdziwie wierzę w to, 

że tam gdzie teraz jest 

jest jej dobrze, 

są jej zwierzęta i ludzie niegdyś bliscy 

Tam już nie ma bólu, 

nie ma złych wspomnień... 

A my... mamy swojego Anioła 

tam wysoko w górze

Tutaj można przeczyta wspomnienia Małgosi