Pamiętniki

"Nie na rok, nie na dwa
lecz na zawsze Tobie - ja" 

Pamiętam... 

te czasy gdy nie było komputerów

i dzieci bawiły się na podwórku w podchody, 

5 cegieł, klasy, skakały w gumę, chodziły po drzewach, 

bawiły się na placach zabaw

cokolwiek byleby na dworze i z innymi dziećmi 

Gdy chodziło się na "szaber" do sąsiada 

bo jabłka z jego drzewa smakowały 100% lepiej niż te we własnym ogrodzie... 

Ba... czasami chodziło się też na szaber do własnego ogrodu - 

ale wtedy koniecznie przez płot i pod nieobecność dziadków ;-))) 

dbając o to aby klucze od bramki ogrodowej przypadkiem nie wypadły z kieszeni ;-)))

Te czasy gdy nie było telefonów 

i zamiast SMSów rzucało się kamykami w okno albo po prostu 

pukało do drzwi.

Te czasy gdy nie było poczty elektronicznej 

i pisało się długie listy i już od chwili wysłania 

biegało się 2 razy dziennie do skrzynki w nadziei, że już przyszła odpowiedź

Kiedyś przez kilka lat korespondowałam z kimś kogo poznałam
w schronisku w Bieszczadach...
Przegadaliśmy całą noc, wymieniliśmy się adresami
a później wymienialiśmy się 4-5 stronnicowymi listami formatu A4.
Pisaliśmy o górach, podróżach, malarstwie, muzyce,
 historii, marzeniach,  planach...

Pamiętam gdy z wakacji zamiast MMSów wysyłało się kartki 

a te, które się dostało  przypinało się na "tablicy pamiątek" na ścianie 

i  później jesienną szarugę wspominało jak to było fajnie na wakacjach, 

gdy można było być na dworze od samego rana do późnego wieczora 

Pamiętam też, że kiedyś nie było blogów i... pisało się pamiętniki ;-))) 

Ja pisałam od zawsze...
Przelewałam myśli na białe kartki...

 ołówkiem, długopisem...
Wklejałam kwiatki, bilety, kartki
Czasami zraszałam je własnymi łzami

Pamiętam ten ból gdy mój pierwszy pamiętnik 

dostał się w ręce moich dziadków, 

gdy zorientowałam się że moje najgłębiej skrywane myśli 

zostały odkryte, przeczytane "sprofanowane"
Miałam wtedy jakieś 10 - 11 lat 

i obiecałam sobie, że nigdy więcej nic nie napiszę ;-))) 

Ale słowa zawsze były we mnie... 

pisałam wiersze, 

układałam opowiadania... 

a po kilku latach, gdy ból zdrady osłabł wystarczająco

zapisanie kolejnego 80kartkowego tomu zajęło mi tylko 3 miesiące 

Gruby brulion towarzyszył mi zawsze
w podróży, w domu, w chwilach radości i smutku
był powiernikiem moich największych sekretów. 

A później przyszła era internetu...
Początki były...
inne...

Internet zbliżał ludzi...
Mogłam pisać do przyjaciółki, która mieszka w Kanadzie
i odpowiedź przychodziła jeszcze tego samego dnia...
Mogłam poznać osobę, która mieszkała poza granicami Polski
i choć nigdy się nie poznaliśmy
to znaliśmy najgłębsze sekrety swoich dusz...

Później przyszła era bloga, facebooka
i nagle wszystko stało się własnością publiczną
Dzieci przestały wychodzić z domu,
rodziny rozmawiać ze sobą przy stole.
To co miało nas zbliżyć, ułatwić kontakt
stało się przekleństwem, uzależnieniem
chorobą
 Nawet moje zeszyty... leża zakurzone...

Mam wielki karton a w nim
listy zbierane od dzieciństwa
od kuzynki, od przyjaciółki, od moich...  miłości
 Kartki z przeróżnych zakątków świata i Polski,
zeszyty zapisane drobnym maczkiem,
zdjęcia
Ten karton to mój największy skarb...
Pokazuje historię mojego poszukiwania, wzrastania
pokazuje jak z zagubionej dziewczynki, mola książkowego
stałam się kobietą, którą dziś jestem...
To taka moja prywatna kapsuła czasu...
Zabiera mnie w przeszłość - wskrzesza obrazy
ale też pomaga mi stworzyć wizję przyszłości.
Pokazuje, że mogę, że dam radę,
że to co dziś wydaje się niezrozumiałe
ma swój cel, swój sens...
I choć kocham mojego bloga - moją Brujitę...
to z sentymentem patrzę na bruliony...
i czasami tęsknię do ery
 "przed internetem"

A Wy??
Kto pisał pamiętniki??
Kto ma walentynki od pierwszej miłości??
Przeglądacie czasami z łezką w oku stare pożółkłe fotografie??